Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, προσπαθήσαμε να ενημερωθούμε, να ευαισθητοποιηθούμε και να αναπτύξουμε ορατότητα, υποστήριξη και συμπερίληψη στα άτομα με ειδικές ανάγκες που υπάρχουν ή θα υπάρξουν στη ζωή μας.

Μιλήσαμε για τη διαφορετικότητα και κρατήσαμε τα λόγια της Μaya Angelou, γνωστής Αφροαμερικανίδας ποιήτριας ‘’ θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα το χρώμα τους’’.

Είδαμε ανθρώπους που παρά τις δυσκολίες που απορρέουν από την αναπηρία τους, διακρίθηκαν σε διάφορα πεδία και πραγματοποίησαν τα όνειρά τους. Η Αμερικανίδα συγγραφέας, Έλεν Κέλερ, η γυναίκα που δεν είχε αντικρύσει ποτέ το φως του ήλιου έλεγε: ‘’ Kράτησε το πρόσωπο κάτω από τις ηλιαχτίδες και δεν θα δεις ποτέ σκιά’’. ‘’ Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση’’.  Η κάθε περίπτωση αποτέλεσε για εμάς αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.

Κάναμε μια πρώτη γνωριμία με τον αυτισμό. Κρατήσαμε τη μικρή αφήγηση του ψυχολόγου – ψυχοθεραπευτή Γιάννη Μπούγο. Κάποτε, σε μια συνεδρία με ένα αυτιστικό αγόρι, του ζήτησα να ολοκληρώσει μια τυπική άσκηση συγκέντρωσης, να βάψει με μαρκαδόρο μέσα στα όρια ενός ‘’ μήλου’’ που είχα σχεδιάδει στο χαρτί. Το αγόρι δεν κατάφερε να μείνει ‘’ εντός’’ των ορίων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα μεγαλύτερο μήλο, εξίσου όμορφο, ίσως ομορφότερο από αυτό που προσδοκούσα. Ήταν ωστόσο ένα μήλο ‘’χωρίς περίγραμμα’’.  Αμέσως σκέφτηκα ότι όποια προσαρμογή χρειαζόταν, ήταν εγώ να μεγαλώσω το περίγραμμά μου, να σχεδιάσω ένα καινούριο κι έτσι να  ‘’αγκαλιάσω ‘’ την προσπάθεια του αγοριού και όχι να επιμείνω να δει τον κόσμο με τα δικά μου μάτια. Όφειλα να τον αποδεχτώ. Εξάλλου τα είχε ‘’ καταφέρει ‘’, παρόλο που δεν είχε απαντήσει ‘’ επακριβώς’’ στην ‘’ ερώτησή ‘’ μου.  Ίσως η μικρή αυτή αφήγηση δείχνει χαρακτηριστικά τη στάση μας απέναντι στη διαφορετικότητα και την απόκλιση. Επιμένουμε να ζητάμε από τους άλλους να αντιλαμβάνονται το κόσμο όπως εμείς.  Αυτό φαίνεται να κάνουμε και στην περίπτωση των ατόμων με αυτισμό, αδικώντας συχνά την   ‘’ εναλλακτική ‘’ τους αντίληψη.

Καταλήξαμε πως τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο. Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τις όποιες αντιλήψεις για τα άτομα με οποιεσδήποτε δυσκολίες  κι ας είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι και υποστηρικτικοί. Ας βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας για μια κοινωνία ισότιμη, χωρίς περιθωριοποιήσεις. Να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που να μας χωράει όλους.

Στις 2 Απριλίου με τους μαθητές μας, τα παιδιά της Έκτης τάξης, στο αμφιθέατρο του Σχολείου μας, κάναμε διάφορες δραστηριότητες.

Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια με τη διαδικασία του λαχνού. Κάθε παιδί μίλησε στο ζευγάρι του για τον χαρακτήρα του, τα ενδιαφέροντά του, τις σκέψεις, τα όνειρά του. Ανέφερε και κάτι ενδιαφέρον από τη ζωή του. Στη συνέχεια ένας ένας παρουσίασε στην ολομέλεια το ζευγάρι του σύμφωνα με αυτά που είχε ακούσει.

Ακολούθησαν κι άλλες δραστηριότητες – παιχνίδια, έτσι ώστε τα παιδιά να μπουν κυριολεκτικά και μεταφορικά στις ‘’κάλτσες’’ του άλλου.

Τελειώσαμε με συζήτηση θέτοντας τα ερωτήματα:

Αν  ήταν  καλοί ακροατές,   πώς αισθάνθηκαν, όταν έπρεπε να εκθέσουν τον εαυτό τους στο  ζευγάρι τους και στη συνέχεια στην ολομέλεια, πώς έλαβαν όλα αυτά που άκουσαν από το ζευγάρι τους,  αν είχαν την ίδια γνώμη γι΄αυτό πριν και μετά την παρουσίαση,  τι συναισθήματα τους γεννήθηκαν, πόσο σημαντικό είναι να έχεις καλή και σωστή επικοινωνία  με τους συνανθρώπου σου,  αν μένουμε σε στερεότυπα και πόσο επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους…

Με  αυτές κι άλλες τόσες ερωτήσεις  και  μέσα από τη βιωματική διαδικασία, καταλάβαμε  πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε και τα συναισθήματα των άλλων.

 Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση θα έρθουμε πιο κοντά στην αλληλοβοήθεια, στο μοίρασμα, στον υγιή ανταγωνισμό, στην ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχουμε γύρω μας, στην αποδοχή της διαφορετικότητας.

Η ενσυναίσθηση λοιπόν, θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

 Έχουμε ανάγκη να περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους με ενσυναίσθηση !!

                                                                          Οι εκπαιδευτικοί

                                                                Καλλιάγρα Όλγα και Μουστάκα Ανθή

Εκδρομή στη Θεσσαλονίκη

Την Τετάρτη 10 Απριλίου τα παιδιά της Ε τάξης επισκέφτηκαν τη Θεσσαλονίκη. Πρώτη στάση στη Ροτόντα, ένα επιβλητικό και χαρακτηριστικό κτήριο της πόλης το οποίο είναι επισκέψιμο από το 2019. Η αρχική χρήση του δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά στη διάρκεια των χρόνων έγινε τζαμί και στη συνέχεια χριστιανικός ναός .

Περπατώντας από την Καμάρα, την οδό Αγγελάκη και την είσοδο της έκθεσης φτάσαμε στο Βυζαντινό Μουσείο. Μέσα από δέκα αίθουσες αναδεικνύεται  η πορεία της βυζαντινής ιστορίας. Τα εκθέματα εντυπωσίασαν τα παιδιά καθώς και οι πληροφορίες που δόθηκαν από τους υπα ήλους του Μουσείου.

Επόμενη στάση ο Λευκός Πύργος  .Στα παιδιά έγινε αναφορά για τη χρήση του και κυρίως στα χρόνια που ήταν χώρος βασανιστηρίων. Όμως η εντυπωσιακή ανακαίνιση του και ο μουσειακός χαρακτήρας του , ευτυχώς έχουν σβήσει τα άσχημα σημάδια. Τα παιδιά ανέβηκαν τους 6 ορόφους κάνοντας ενδιάμεσες στάσεις στα εκθέματα και στους χώρους. Η θέα από τον τελευταίο όροφο ήταν  εξαιρετική! Ο Όλυμπος, ο Θερμαϊκός κόλπος από τη μια μεριά και από την άλλη η πόλη, τα κάστρα,  η Πανεπιστημιούπολη, ο Χορτιάτης.

Η απαραίτητη στάση για φαγητό, παγωτό και βόλτα στην παραλία ολοκλήρωσαν την εκδρομή μας. Τα παιδιά συνόδευσαν η κ Λαγοπουλου Ε. Συμιρδάνη Π., Σουλιώτου Ε .